Płyty indukcyjne – podłączenie do instalacji elektrycznej.

Istotnym kryterium wyboru płyty indukcyjnej są możliwości instalacji elektrycznej w miejscu montażu. W nowym budownictwie często instalacja jest przygotowana do montażu płyt indukcyjnych, a do zwiększenie mocy umownej nie jest problematyczne. W starszym budownictwie może to już natomiast stanowić problem.
Jeśli w miejscu instalacji płyty indukcyjnej posiadamy doprowadzone przewody 3F (np. 5×2,5mm2), w rozdzielnicy zamontowane odpowiednie zabezpieczenia oraz odpowiednią moc umowną (lub możliwość jest zwiększenia poprzez wymianę zabezpieczenia głównego) – można zamontować dowolną płytę indukcyjną przeznaczoną do użytku domowego, oczywiście pod warunkiem spełnienia innych warunków – np. odpowiednia ilość miejsca, wentylacja, itp.
Jeśli w miejscu montażu nie ma doprowadzonego odpowiedniego oprzewodowania lub moc umowna nie jest wystarczająco duża – wybór płyty indukcyjnej jest mniejszy. Istnieją w sprzedaży urządzenia o mniejszych mocach lub mogący być skonfigurowane tak aby ograniczyć tą moc.
Mniejsza moc płyty indukcyjnej (poniżej 4kW) ma jednak wady, które mogą być istotne z punktu widzenia użytkownika. Zależnie od producenta i modelu może być blokowana jednoczesna praca pól grzewczych lub ograniczana moc tych pól (wolniejsze ogrzewanie). Warto wziąć pod uwagę te ograniczenia. Przy odpowiednim użytkowaniu można zachować ciągłość zasilania, jednak należy pamiętać o mocach jednocześnie użytkowanych urządzeń i nie korzystać jednocześnie z płyty indukcyjnej (szczególnie podczas rozrzewnia) i np. czajnika elektrycznego, pralki, odkurzacza, suszarki do włosów.
Większość płyt indukcyjnych przeznaczonych do użytku domowego wymaga podłączenia na stałe przez osobę wykwalifikowaną, pod rygorem utraty gwarancji. W sprzedaży są także urządzenia mające moce rzędu 3,7kW i przewód zakończony wtyczką – podłączenie do instalacji elektrycznej jest proste. Jednak w tym przypadku także należy uwzględnić moc umowną.
Moc umowna i zabezpieczenie główne.
Wybierając płytę indukcyjną należy uwzględnić posiadaną moc umowną i zabezpieczenie główne oraz posiadane już urządzenia elektryczne. W przypadku zbyt małej mocy umownej można rozważyć zwiększenie mocy, modyfikację instalacji, a w niektórych przypadkach rozważyć zupełnie inne rozwiązania – np. kuchenki zasilane gazem.
Np. w przypadku mocy umownej rzędu 4kW instalacja płyty indukcyjnej o mocy 3,7kW i używanie go jednocześnie np. z czajnikiem elektrycznym – ok. 2kW, suszarką do włosów, czy nawet odkurzaczem może powodować zadziałanie zabezpieczenia głównego i odłączenie zasilania. Uwzględnić też należy sposób pracy płyty indukcyjnej – pełną moc pobiera tylko przez pewien czas pracy – np. rozgrzewanie, utrzymywanie temperatury już nie wymaga tak dużej mocy. Np. gotując wodę większa moc jest potrzebna na doprowadzenie do wrzenia, a samo utrzymywanie wrzenia już tak dużej mocy nie wymaga.
W nowych budynkach wielorodzinnych zwiększenie mocy często wymaga jedynie wymiany zabezpieczenia głównego (np. przez osobę wskazaną przez administrację) i uiszczenia opłaty. W starszych budynkach może wymagać wydania warunków przyłączenia, wymiany WLZ, modyfikacji instalacji wewnętrznej. O zwiększeniu mocy umownej można przeczytać w artykułach: Zwiększenie mocy umownej, dobór przekroju WLZ cz.1, dobór przekroju WLZ cz.1.
Instalacja wewnętrzna.
Wymagania dotyczące instalacji wewnętrznej można znaleźć w instrukcji podłączenia płyty indukcyjnej i w pierwszej kolejności z tą instrukcją warto się zapoznać.
Instrukcja powinna zawierać wytyczne dotyczące zasilania – 230V, 400V, 1 faza lub 2 fazy (rzadko spotyka się płyty indukcyjne 3-fazowe), przekrój minimalny przewodów, prąd nominalny zabezpieczenia, układ sieci.
Wybierając płytę o małej mocy – do 3,7kW – zazwyczaj jest to 1F, 230V. Część z urządzeń ma przewód zakończony wtyczką – podłączenie wtedy jest proste. Warto natomiast zwrócić uwagę na inne urządzenia dużej mocy w tym samym obwodzie – np. czajnik elektryczny.
Niektóre płyty indukcyjne wymagają podłączenia na stałe, wydzielonego obwodu, indywidualnego zabezpieczenia – także urządzenia o mocach do 3,7kW – warto na to zwrócić uwagę przy zakupie.
Dla urządzeń 1F, 230V o mocy do 3,7kW (jeśli instrukcja instalacji nie podaje innych wartości) wystarczające będą standardowe parametry oprzewodowania – przekrój 2,5mm2 i zabezpieczenie 16A.
Urządzenia powyżej 3,7kW mogą być 1-fazowe, 2-fazowe, rzadko spotyka się 3-fazowe (chociaż tak są opisywane przez sprzedawców). W przypadku podłączenia płyty 2-fazowej do 3-fazowego wypustu pozostaje wolna jedna faza, można ją wykorzystać do podłączenia piekarnika lub kuchenki mikrofalowej.
W przypadku urządzeń 2-fazowych lub 3-fazowych o mocach poniżej 7kW zazwyczaj odpowiedni może być przewód 3×2,5mm2 (chociaż producenci stosują mniejsze przekroje wewnątrz urządzenia) i zabezpieczenie B16A.
Dla urządzeń 3,7-7,6kW zasilanych 1-fazowo (230V) odpowiedni może być przewód 3x4mm2 i zabezpieczenie 32A.
Większość urządzeń przeznaczonych do zasilania 2-fazowego można skonfigurować do pracy z zasilaniem 1-fazowym – konfiguracja np. zworkami. Dla pewności należy sprawdzić możliwości konfiguracji danego modelu w instrukcji instalacji.

Dla podanych zabezpieczeń należy dobrać przekroje przewodów. Przekroje te mogą być podane w instrukcji instalacji i w takim przypadku należy je traktować jako minimalne – będą wystarczające ze względu na wytrzymałość prądową długotrwałą, ale mogą nie być wystarczające ze względu na spełnienie warunku spadków napięć i samoczynnego wyłączenia zasilania (zbyt wysokie IPZ) – szczególnie jeśli stosuje się zabezpieczenie typu C.

Podłączenie do instalacji elektrycznej.

W przypadku urządzeń do 3,7kW z przewodem zakończonym wtyczką i prawidłowo wykonanej instalacji elektrycznej w stosunkowo nowym budownictwie podłączenie jest proste. W przypadku stosowania przedłużacza warto zwrócić uwagę na jego jakość oraz parametry – rzeczywiste przekroje przewodów oraz stopień ochrony przed wilgocią (IP).
W starszych instalacjach warto sprawdzić przewody – czy mają wystarczającą wytrzymałość prądową długotrwałą – np. aluminiowe lub miedziane o mniejszym przekroju niż 2,5mm2 mogą nie spełniać wymagań i stwarzać zagrożenie.
Urządzenia przeznaczone do podłączenia na stałe zazwyczaj wymagają podłączenia przez wykwalifikowaną osobę – posiadającą odpowiednie świadectwo kwalifikacji (dawniej tzw. uprawnienia SEP). Taka osoba powinna uwzględnić wszystkie warunki montażu, sprawdzić instalację (w razie potrzeby zaproponować modyfikację), podbić gwarancję. Usługa jest oczywiście płatna.
Konieczna może być także modyfikacja instalacji elektrycznej – doprowadzenie przewodów o odpowiednim przekroju i ilości żył, zamontowanie puszki, instalacja zabezpieczeń w rozdzielnicy.

Podsumowując, podłączenie do instalacji elektrycznej płyty indukcyjnej może być proste – zazwyczaj dla mocy do 3,7kW lub wymagające wielu dodatkowych prac – czasem wielu modyfikacji instalacji wewnętrznej wymiany WLZ, zwiększenia mocy umownej – co ma wpływ na koszt oraz czas montażu (np. formalności przy zwiększeniu mocy umownej). Stosowanie urządzeń o mocach rzędu 3,7kW i mniejszych może być niekomfortowe – ograniczenia w mocy lub ilości używanych jednocześnie pól. Warto to uwzględnić przy wyborze urządzenia. W przypadku niewystarczającej mocy umownej problematyczne może być korzystanie z kilku urządzeń jednocześnie.